ΜΝΗΜΗΣ ΧΑΡΙΝ ....

 ΑΝΔΡΕΑΣ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ....11 ΜΑΪΟΥ  2003 

 ΛΟΓΟΣ ΠΑΡΗΓΟΡΟΣ ... ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΨΥΧΙΚΗΣ ΑΓΑΛΙΑΣΗΣ ......

Δέν το μπορεί  ο μαύρος   νούς να το πιστέψει ακόμα

πώς σίγησε παντοτινά το όμορφό σου στόμα

Δέν πρόλαβα στην αγγαλιά, φώς μου να σε κρατήσω

και ο Θεός που σ’ έστειλε, τώρα σε παίρνει πίσω

Αβάσταχτος είν’ ο καημός κι’ αγιάτρευτος ο πόνος

και μεγαλώνει όσο περνά την μοναξιά ο χρόνος......

Τώρα θα μου βερβέριζες, θά’λεγες τραγουδάκια

μα η μιλιά σου σίγησε κι’ έκλεισες τα ματάκια

Σε ξένο τόπο αγάπη μου είσαι και δέν μπορούμε

να σμίξουμε και τσι ζωής την νιότη να χαρούμε..

Μά μή στεναχωριέσαι ‘σύ, δέν σε ξελησμονάμε

η σκέψη κι’ η αγάπη μας πάντα κοντά σου θά’ναι..

Έκλεισες τα ματάκια σου στις δεκαεφτά του μήνα

σβύσαν ελπίδες και χαρές, μαράθηκαν τα κρίνα

Στερέψανε οι ομορφιές, το φώς τσ’ αυγής εχάθει

κι’ ο νούς μου εσταμάτησε κι’ όνειρα μπλιό δέν πλάθει....

Ένα καντήλι κάθ’ αργά, άσβεστο πάντα θά’ναι

νά’χει ο νούς παρηγοριά τσι νύχτες που κοιμάμε

Στην αγκαλιά τσι Παναγιάς κατέχω ότι θά’σαι

ήσυχο και ατάραχο και θα γλυκοκοιμάσε

Με τ’ αγγελούδια συντροφιά στον ουρανό θα ζήσεις

κι’ ότι στερήθηκες εδώ, εκεί θα τ’ αποκτήσεις..

Βλέπε’το Παναγία μου, Μανά ΄Σε και κατέχεις

τον πόνο του ξεχωρισμού, μόνο εσύ αντέχεις

Γιατί τον βίωσες κι’ Εσύ, στην επι γής ζωή Σου

όταν σε ξεχωρίσανε απ’τον μονογεννή Σου...

Δέν σε ξεχνώ ποτές εγώ, όσο καιρός περάσει

γιατί η σκέψη κι’ η καρδιά, σ’ έχουνε αγκαλιάσει

Ποτέ μη νοιώσεις μοναξιά, μα πάντα να θυμάσε

την αδερφή σου αγάπη μου, όσο μακρά και νά ‘σαι....

Άστρο μικρό τ’ αυγερινού, της άνοιξης λουλούδι

χάθηκες ένα πρωϊνό κι’ έγινες αγγελούδι.

Μωρό μου έφυγες μακρυά, μα ήταν θέλημά Του

να σ΄εχει λέει απο κοντά, μέσα στην αγκαλιά Του..

Μιά χαραυγή εχάθηκες φώς μου απο τον κόσμο

Και άφησες ‘ξοπίσω σου, δάκρυ, καημό και πόνο....

Η αδερφή σου ήρθενε εις το νεκροταφείο

και βούρκωσε το βλέμμα της στο παιδικό μνημείο

Δέν το μπορεί, δέν το βαστά, αρνείτε να πιστέψει

αδυνατεί ο μαύρος νούς και σταματά η σκέψη

Πώς μίσεψες κι’ ορφάνεψε, το φτωχοσπιτικό μας

κι’ ότι πολυτιμότερο, εχάθηκε δικό μας....

-Μάννα μου στόλισε καλά το μαρμαρένιο μνήμα

άντεξε το ανθρώπινο, απού μας βρήκε κρίμα

Στόλισε την εικόνα του, με άνθη και λουλούδια

να σιγοφτερουγίζουνε τις νύχτες τ’ αγγελούδια

Άσε τα παιγνιδάκια του δίπλα στο ‘κονοστάσι

να τα θωρρεί κι’ ας μή μπορεί, στο χέρι να τα πιάσει

Γιατί τα μάτια της ψυχής πάντοτε ξαγρυπνούνε

κι’ απο ψηλά τους επί γής, που αγαπούν θωρρούνε...

Εχάθηκες καρδούλα μου απο την αγκαλιά μας

κι’ άνοιξε αγιάτρευτη πληγή, μέσα εις την καρδιά μας

Τα όνειρά μας κόπηκαν σαν την κλωστή στην μέση

κι’ ούτε Θεός ούτ’ άνθρωπος μπορεί ξαναδέσει..

Ως την στερνή μας την πνοή, όλοι θα σ’αγαπούμε

και ζωντανό στην μνήμη μας, πάντα θα σε κρατούμε......

                                                   [ Γονείς και Αδελφή ...]

 ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΚΑΙ ΕΜΜΑΝΟΥΕΛΑ  ΔΕΤΟΡΑΚΗΣ ΚΑΙ ΨΥΧΟΓΙΟΥΔΑΚΗ .........[ΕΛΕΝΗ-ΔΗΜΗΤΡΗΣ]

[Μικροδιορθώσεις  εις το πόνημα έχουν γίνει απο τον Γιάννη Διαμαντάκη]