Η ΚΡΗΤΗ που ΑΓΑΠΗΣΑ

 Της Κατερίνας Αναστασάκη-Μπέρυ.... 

Όσο υπάρχουν άνθρωποι που μνήμες κουβαλούνε

αζωντανή την γλώσσα μας και το μυαλο κρατούνε

Γιατί τσ’ αναβιώνουνε με τσι γραφής τον τρόπο

να γίνονται αντιληπτές στα μάτια των ανθρώπω

για να θυμούνται οι παλιοί  κι’ οι νέοι να μαθαίνουν

και να συγκρίνουν τα του χθές  με όσα ‘δά συμβαίνουν...

Η Κατερίνα αναπολεί, σκέφτεται και συγγράφει
με πεθυμιές και όνειρα καινούργιους κόσμους πλάθει
Απωθημένο μιάς ζωής στα ξένα που βρισκόταν
με τις σπουδές και την δουλειά εχρονομοιραζόταν
ήτανε απαραίτητο για να βιοπορίσει
σκεπτόμενη κάποια στιγμή πως πίσω θα γυρίσει..
Ετούτο το συναίσθημα όρθια την κρατούσε
να μή την πνίγει η μοναξιά του χρόνου που περνούσε
 φρόντιζε νά’ναι  φωτεινά του νού τα μονοπάτια
για να θωρεί να προπατεί  με τσι ψυχής τα μάτια
Είχε τα συναισθήματα κρυμμένα στην καρδιά της
μέχρι που άδραξε καιρό ν’ απλώσει  τα πανιά της
σιγά σιγά κι’ αθόρυβα χωρίς σπουδή βιασύνης
ήτανε θέμα σοβαρό  προσωπικής ευθύνης....

Σάν γύρισε στα Πάτρια με σύντροφο τον Μπέρυ
που διάλεξε επιμελώς ζωής να γίνει ταίρι
Με τα παιδιά τους συντροφιά μα και με τα εγγόνια
ανασκαλεύγει στο μυαλό τα πρώτερά της χρόνια
Κι’ αρχίζουνε οι μνήμες της να την πισογυρνούνε
Βρίσκει τ’ αχνάρια τα παλιά κι’ οι θύμησες ξυπνούνε...
Με δέος και μ’ ευλάβεια μιά-μιά τις συνταιριάζει
με την δική της την γραφή και τσ’ ανθρωπομοιράζει...
Βουνά και κάμπους τρυγυρνά, αγαπημένους τόπους
και κουβεντιάζει με δεντρά, με πέτρες και ανθρώπους
όλα τους έχουν εμιλιά, αρκεί να τ’ ακουμπίσεις
την αύρα τους να αιστανθείς και τον παλμό της φύσης....